Skła­dnia ję­zy­ka

Ope­ra­tor add „kon­su­mu­je” ze sto­su dwie da­ne, a wy­nik od­kła­da na stos. Po wy­ko­na­niu ope­ra­to­ra add stos bę­dzie wy­glą­dał tak:

--- po­czą­tek sto­su
30
--- ko­niec sto­su

W do­ku­men­ta­cji ję­zy­ka Post­Script sy­tua­cję tę opi­su­je się tak:

num1 num2 add num3

co ozna­cza, że ope­ra­tor add po­bie­ra dwie li­czby i zwra­ca je­dną.
Z ko­lei za­pis:

num1 num2 mo­ve­to ---

ozna­cza na­to­miast, że ope­ra­tor mo­ve­to po­bie­ra dwie li­czby, ale nie zwra­ca nic. I od­wrot­nie:

--- cur­ren­tcmyk­co­lor num1 num2 num3 num4

ozna­cza, że ope­ra­tor cur­ren­tcmyk­co­lor nie po­bie­ra da­nych, za to zwra­ca na stos czte­ry li­czby.

Jak w każ­dym ję­zy­ku pro­gra­mo­wa­nia, ró­wnież i tu moż­na de­fi­nio­wać zmien­ne, np. za­pis:

/test 2 def

ozna­cza, że zmien­nej test przy­pi­sa­liś­my war­tość 2.

Zmien­ne prze­cho­wy­wa­ne są w tzw. sło­wni­kach. Sło­wnik, to ze­staw par klucz war­tość. In­ter­pre­ter prze­cho­wu­je sło­wni­ki na sto­sie (w pro­gra­mie – li­sta Stos sło­wni­ko­wy). Kie­dy pro­gram szu­ka war­to­ści dla za­da­ne­go klu­cza prze­glą­da stos sło­wni­ko­wy za­czy­na­jąc od sło­wni­ka znaj­du­ją­ce­go się na je­go szczy­cie. Je­śli w sło­wni­ku tym nie zo­sta­nie zna­le­zio­na da­na zmien­na – pro­gram prze­szu­ku­je na­stęp­ny sło­wnik, itd. aż do zna­le­zie­nia zmien­nej (lub stwier­dze­nia, że zmien­na nie ist­nie­je, co oczy­wi­ście spo­wo­du­je prze­rwa­nie pra­cy in­ter­pre­te­ra z po­da­niem od­po­wie­dnie­go ko­mu­ni­ka­tu błę­du).

Sło­wnik sy­stem­dict za­wie­ra pre­de­fi­nio­wa­ne zmien­ne i ope­ra­to­ry.

Oczy­wi­ście nie jest za­da­niem te­go opi­su przed­sta­wie­nie peł­ne­go opi­su Post­Scrip­tu. Peł­na do­ku­men­ta­cja ję­zy­ka znaj­du­je się pod tym ad­re­sem. Plik za­wie­ra spe­cy­fi­ka­cję Post­Scrip­tu po­zio­mu 3 i w opar­ciu o tę do­ku­men­ta­cję zbu­do­wa­no oma­wia­ny tu in­ter­pre­ter te­go ję­zy­ka.