Interfejs programu

Oma­wia­ny tu in­ter­pre­ter mo­że pra­co­wać w kil­ku try­bach. Po­za try­bem zwyk­łym do­stęp­ne są ró­wnież try­by dla pro­gra­mi­stów. Szcze­gó­ły znaj­dziesz na stro­nie In­ter­pre­ter, tu tyl­ko wspo­mnę, że w try­bie zwyk­łym część ele­men­tów in­ter­fej­su bę­dzie ukry­ta. Tu omó­wię tyl­ko te ele­men­ty, któ­re są do­stęp­ne w try­bie zwyk­łym, ele­men­ty in­ter­fej­su do­stęp­ne dla pro­gra­mi­stów zo­sta­ły omó­wio­ne na wspo­mnia­nej stro­nie In­ter­pre­ter.

Pod­sta­wo­wym ele­men­tem in­ter­fej­su pro­gra­mu jest je­go ok­no głó­wne (po­ka­za­ne na Fot. 1.):

W ok­nie tym z ko­lei (bez­po­śre­dnio po uru­cho­mie­niu pro­gra­mu) wi­dzi­my log, po­przez któ­ry pro­gram in­for­mu­je użyt­ko­wni­ka o sta­nie w ja­kim znaj­du­je się pro­gram (zo­bacz to na filmie).

Aby ot­wo­rzyć plik, któ­ry chce­my ob­ra­biać, na­le­ży prze­ciąg­nąć ten plik na ok­no pro­gra­mu lub wy­ko­nać fun­kcję Ot­wórz z me­nu Pli­ki.

Po ot­war­ciu pli­ku, je­śli ope­ra­cja się po­wie­dzie, zo­sta­nie ot­war­te Ok­no pod­glą­du. Je­śli ok­no pod­glą­du jest wpię­te w obu­do­wę ok­na głó­wne­go, to mię­dzy ok­nem z lo­giem, a ok­nem pod­glą­du prze­łą­cza­my się za po­mo­cą ikon: i  (któ­re znaj­dzie­my w gór­nej czę­ści ok­na z pod­glą­dem).

Mo­że­my też wy­piąć ok­no z pod­glą­dem z ok­na głó­wne­go. Wte­dy ko­mu­ni­ka­ty bę­dą wy­świet­la­ne w ok­nie głó­wnym, a efek­ty pra­cy ob­ser­wo­wać bę­dzie­my w ok­nie z pod­glą­dem. Jest to szcze­gól­nie wy­go­dne roz­wią­za­nie pod­czas pra­cy z wy­ko­rzy­sta­niem dwóch mo­ni­to­rów. (Aby okno z pod­glą­dem wy­piąć z ok­na głów­ne­go, na­le­ży chwy­cić mysz­ką le­wy gór­ny na­ro­żnik okna z pod­glą­dem i od­cią­gnąć je na bok – zo­bacz to na filmie).

Je­śli pró­ba ot­war­cia pli­ku nie po­wie­dzie się, to w ok­nie z lo­giem dla ostat­nio ob­ra­bia­ne­go pli­ku pro­gram wy­świet­li in­for­ma­cję o przy­czy­nie nie­po­wo­dze­nia. Je­śli przy­czy­na mo­że le­żeć w op­cjach kon­fi­gu­ra­cyj­nych, pro­gram po­in­for­mu­je nas o tym i za­su­ge­ru­je zmia­nę od­po­wie­dnich op­cji.

UWAGA 1! Pro­gram nie ot­wie­ra pli­ków PDF za­bez­pie­czo­nych has­łem. Je­śli chce­my ta­ki plik ot­wo­rzyć, na­le­ży naj­pierw ot­wo­rzyć plik w pro­gra­mie, któ­ry umoż­li­wia po­da­nie has­ła, po­dać to has­ło, od­bez­pie­czyć plik i za­pi­sać plik w po­sta­ci nie­za­bez­pie­czo­nej.

UWAGA 2! Nie­któ­re fun­kcjo­nal­no­ści rzad­ko wy­stę­pu­ją­ce w pli­kach post­scrip­to­wych i pli­kach PDF mog­ły nie zo­stać opro­gra­mo­wa­ne z po­wo­du bra­ku do­stę­pu do pli­ków, któ­re za­pe­wni­ły­by moż­li­wość prze­te­sto­wa­nia ich dzia­ła­nia. W ta­kiej sy­tua­cji pro­gram wy­świet­li ró­wnież sto­so­wny ko­mu­ni­kat. Pro­si­my użyt­ko­wni­ków o przy­sy­ła­nie (o ile to moż­li­we) ta­kich pli­ków do nas w ce­lu umoż­li­wie­nia opro­gra­mo­wa­nia tych fun­kcjo­nal­no­ści.

Głó­wne ok­no pro­gra­mu za­wie­ra w gór­nej czę­ści kla­sycz­ne sy­ste­mo­we me­nu, w któ­rym znaj­dzie­my omó­wio­ne ni­żej po­zy­cje (nie­któ­re fun­kcje za­war­te w me­nu moż­na ró­wnież wy­brać za po­mo­cą ikon. W ta­kiej sy­tua­cji – za naz­wą fun­kcji w me­nu po­ka­zu­ję tę iko­nę):

1. Pli­ki. Gru­pa za­wie­ra na­stę­pu­ją­ce po­zy­cje:
   • No­wy do­ku­ment (Ctrl + N) – iko­na . Fun­kcja za­my­ka ot­war­ty do­ku­ment (je­śli ja­kiś do­ku­ment jest ot­war­ty). Dal­sze dzia­ła­nie fun­kcji No­wy do­ku­ment jest uza­leż­nio­ne od try­bu pra­cy, w któ­rym pro­gram się znaj­du­je).

   • Ot­wórz (Ctrl + O) – iko­na . Fun­kcja ot­wie­ra ok­no wy­bo­ru pli­ku, w któ­rym użyt­ko­wnik wy­bie­ra plik, któ­ry chce ot­wo­rzyć. Ob­słu­gi­wa­ne for­ma­ty, to:
     • PDF (Por­tab­le Do­cu­ment For­mat).
     • PS (plik post­scrip­to­wy),
     • EPS (en­cap­su­la­ted Post­Script),
     • AI (gra­fi­ka Ado­be Il­lu­stra­tor),
     • PFB lub T1 (krój Ty­pe1),
     • OTF (Open Ty­pe Font),
     • TTF (True Ty­pe Font),
     • CFF (Com­pact Font For­mat),
     • CID (Cha­ra­cter Iden­ti­fier Font),
     Je­śli użyt­ko­wnik wy­bie­rze plik i za­mknie ok­no wy­bo­ru pli­ku przy­cis­kiem OK, pro­gram za­my­ka ak­tual­nie ot­war­ty do­ku­ment (je­śli ja­kiś jest ot­war­ty), a na­stęp­nie ot­wie­ra wska­za­ny do­ku­ment. Tryb pra­cy in­ter­pre­te­ra nie jest zmie­nia­ny. Je­śli ak­ty­wny jest tryb zwyk­ły, to in­ter­pre­ter na­tych­miast po ot­war­ciu prze­cho­dzi au­to­ma­tycz­nie do in­ter­pre­to­wa­nia ot­war­te­go pli­ku. W prze­ci­wnym wy­pad­ku, pro­gram po ot­war­ciu pli­ku cze­ka na ak­cję użyt­ko­wni­ka.
     UWAGA! Jeśli otwiera­nym plikiem jest krój, to na liś­cie za­ła­do­wa­nych kro­jów zo­ba­czy­my dwa pliki, tj. ten, któ­ry otwo­rzy­liś­my oraz krój Hel­ve­ti­ca, któ­ry jest ła­do­wa­ny auto­ma­tycz­nie pod­czas ka­żde­go uru­cho­mie­nia in­ter­pre­te­ra, aby móc wy­świe­tlić ewen­tu­al­ne ko­mu­ni­ka­ty.

   • Za­pisz ja­ko... (Ctrl + S) – iko­na . Fun­kcja po­zwa­la za­pi­sać do­ku­ment na dys­ku. Do­stęp­ne for­ma­ty za­pi­sy­wa­nych pli­ków za­le­żą od ty­pu ot­war­te­go do­ku­men­tu oraz ro­dza­ju ope­ra­cji, któ­re wy­ko­na­liś­my:
     • PDF – ten for­mat jest do­stęp­ny, je­śli ot­wo­rzy­liś­my do­ku­ment ty­pu PDF i do­ko­na­liś­my w nim ja­kichś zmian (np. wy­ko­na­liś­my im­po­zy­cję).
     • KMD – (jest to for­mat włas­ny pro­gra­mu Kom­bi). Ten for­mat jest do­stęp­ny zaw­sze i za­pi­sy­wa­ny jest w nim ak­tual­ny stan zin­ter­pre­to­wa­ne­go do­ku­men­tu (je­śli np. zo­sta­ły zin­ter­pre­to­wa­ne dwie stro­ny ze 100-stro­ni­co­we­go do­ku­men­tu, to w pli­ku KMD znaj­dą się tyl­ko dwie zin­ter­pre­to­wa­ne stro­ny).
     • KMF – (jest to for­mat włas­ny ram­ki pro­gra­mu Kom­bi) – fun­kcja za­pi­su­je ak­tual­ną za­war­tość bu­fo­ra stro­ny ja­ko ram­kę Kom­bi. Aby fun­kcja by­ła do­stęp­na, w bu­fo­rze stro­ny mu­si być prze­a­na­li­zo­wa­ny przy­naj­mniej je­den obiekt.
     • PS – ten for­mat jest do­stęp­ny, je­śli pra­cu­je­my w in­nym try­bie niż tryb zwyk­ły (do­ty­czy to np. pro­gra­mów pi­sa­nych przez pro­gra­mi­stów w edy­to­rze ko­du).

   • Eks­por­tuj wy­bra­ny obiekt... (Ctrl + E) – fun­kcja po­zwa­la wy­eks­por­to­wać frag­ment ot­war­te­go do­ku­men­tu. Moż­li­we do wyek­spor­to­wa­nia są na­stę­pu­ją­ce obiek­ty:
     • Bit­ma­py – je­śli na li­ście obiek­tów wy­bra­na jest bit­ma­pa, to mo­że­my ją wy­eks­por­to­wać w for­ma­cie JPG, PNG, TIF, BMP lub EPS.
     • Ścież­ki wek­to­ro­we – je­śli na li­ście obiek­tów wy­bra­na jest wek­to­ro­wa ścież­ka (wy­peł­nie­nie, ob­rys lub ścież­ka od­ci­na­nia), to mo­że­my za­pi­sać ją w for­ma­cie EPS.
     • Kro­je – je­śli na li­ście obiek­tów wy­bra­ny jest tekst i ma on przy­pi­sa­ny krój w for­ma­cie po­zwa­la­ją­cym za­pi­sać go ja­ko krój Ty­pe 1, to mo­że­my ten krój wy­eks­por­to­wać w for­ma­cie PFB.

   • Wy­ślij plik po­cztą elek­tro­nicz­ną – fun­kcja ot­wie­ra ok­no pro­gra­mu pocz­to­we­go i do­łą­cza do nie­go ja­ko za­łą­cznik ak­tual­nie ot­war­ty plik. Dal­sza ak­cja za­le­ży od dzia­łań użyt­ko­wni­ka.

   • Dru­ko­wa­nie. Isto­tą Post­Scrip­tu jest to, że pro­gram post­scrip­to­wy jest dru­ko­wa­ny wprost na urzą­dze­niu dru­ku­ją­cym – bez udzia­łu ja­kich­kol­wiek pro­ce­dur sy­ste­mo­wych. Dla­te­go sam pro­ces dru­ko­wa­nia po­le­ga po pro­stu na prze­sła­niu pli­ku do dru­kar­ki. Aby to zro­bić, na­le­ży ot­wo­rzyć od­po­wie­dni port dru­kar­ko­wy i prze­słać do nie­go da­ne. Pod­me­nu Dru­ko­wa­nie za­wie­ra dwie po­zy­cje:
     • Dru­kuj – (iko­na ) po­wo­du­je wy­sła­nie ak­tual­nie ob­ra­bia­ne­go pli­ku do pro­gra­mu dru­ku­ją­ce­go. Mo­że to być np. pro­gram Dru­kuj z pa­kie­tu Kom­bi (pro­gram za­war­ty jest ró­wnież w pa­kie­cie In­ter­pre­te­ra).
     • Kon­fi­gu­ruj po­zwa­la wy­brać pro­gram, któ­ry bę­dzie uży­ty do dru­ko­wa­nia. Do­myśl­nie jest to właś­nie wspo­mnia­ny wy­żej pro­gram Dru­kuj.

   • Za­rzą­dza­nie ko­lo­rem – ot­wie­ra ok­no kon­fi­gu­ro­wa­nia op­cji Za­rzą­dza­nia ko­lo­rem. Zna­cze­nie i sto­so­wa­nie op­cji za­war­tych w tym ok­nie jest omó­wio­ne w pli­kach po­mo­cy do te­go mo­du­łu.

   • Za­mknij plik – za­my­ka ak­tual­nie ot­war­ty plik i przy­go­to­wu­je pro­gram do in­ter­pre­to­wa­nia na­stęp­ne­go pli­ku.

   • Za­mknij pro­gram (Alt + F4) – za­my­ka ok­no in­ter­pre­te­ra.